شــــــــــهیدان راه حق را پیشه کردند                        سـلـاح جنگ خود را تیشه کردند

شــــــــــــــهیدان مردمانی پاک بودند                        ز جنگ و جبهه هم بی باک بودند

شـــــــهیدان شهد شادی را چشیدند                        بــه سوی حق تعالی می دویدند

شــــــــــــهیدان شاهدان پاک هستند                       کــــه در ظاهر به زیر خاک هستند

شهیداست وشهیداست وشهیداست                        نگـــــــــویم مرده و اما بعید است

گفتم بــــــــــگـــویـــــم از درختــــــــــان                     گفتا بگــــــــــــــو از وصـــف یـــــاران

گفتم که اینهـــــا ســــــــــــبزه زار است                     گفتا رقیــــــه بین چـــــــه حال است

گـفتم بگـــویم از گـــــل زیـــــــــبـای لاله                     گفتا که گریه می کند طفل سه ساله

گفتم ببین این جنگل و این ســـــرزمین را                     گفتا به یــــاد آور عمــــــــود آهنین را 

گفتم که دانی از خودت تنـــــــها همین را                     گفتا ندانی قــصــــــــه ی ام البنین را

گفتم بگو از حنجر وتیر ســــــــه شعبــــه                     گفتا بپرس از ام او خــــــــــــانم ربابه 

گفتم بگو در این بیابان ها چه گــــــــشته                     گفتا ببین راس حسیـن میــــان تشته

گفتم که افسوس از عمو دستی جدا شد                     گفتا امــــــــانت بود و تقدیم خدا شد

می بینم شبنمی که نشسته روی غنچه ها              آقـــــا جون یه قطره آب بیا بده به بچه ها

بچـــــــــــــ,ه ها تشنه ی اون محبت امامتن              به خــــــدا تو این زمون به دنبال صداقتن

دوبــاره بهـــار و پـــــاییز و زمستونم گذشت              آقا جون بیا که این جمعه بدون تو گذشت

کاش می شد جمله ها حامل شوند                         هر چـــه را حرف بود شامل شوند

کاش می شد لحظــــه ای پرواز کرد                         رفــــــت و آن پنجره ها  را باز کرد

کاش می شد لحظه ای غمگین نبود                         از تــــه دل شعر ها را می سرود 

کاش می شد با خـــدا صحبت کنیم                          از خودش خیر جهان سُئلت کنیم 

کاش می شد از قـفــــــس آزاد شد                         حیــف که این عمر من بر باد شد

کاش می شد من نـمیـرم تا ظهـــور                         تا ببینم مهـــــــــدیم را همچو نور

جمعه ای دیـــــــگر بـیــامـد وبـــرفت                   کــــوچه را همسایه جارو کرد و رفت

مـــــــــا فقط در حرف یـــاور بوده ایم                    یا به کار دیگران ناظر و داور بوده ایم

کی شـــده در عملت کــــاری کنی                     مـــــــهدی صاحب زمان یاری کنی؟

ندبه ای خواندی؟چه کاری کرده ای؟                    هیــــچ شب را زنده داری کرده ای؟ 

جمعه یعنی انتظــار و انتظــــــــــــار                جمعه یعنی قلب های بی قرار

جمعه یعنی وصل و موصول و وصال                جمعه یعــنی میوه آرد این نهال

جمعه یعنی قلب ها جــــــارو شود                دلـــــــــمان از کینه ها پارو شود

جمعه یعنی ندبه ای دیــــگر بخوان                جمعه یعنـی وای بر نسل جوان

گذارت گر به شهــر یـــــــــزد افتاد                 نگـــــــاهت را بکن بر جانب باد

نباشد شهر من در فاصــــلی دور                بیـــــــــا زارچ و نرو در آن ده کور 

بیا شهر مرا یک دم نـــــــــگاه کن                ببین زارچ و برو عشق وصفا کن

بگویم بر تو از کـــــــــوه و دهاتش                ز آب انبار و بادگـــــیر و قنــــاتش

از آن بــــــــادگیر چارگوش جهانی               که گر خواهی از آن نام ونشانی

بگــــــــویم رو به زارچ و در سر ده                لب میـــــدان و بام مســـــجد ده         

اگر رفتی به چرخاب یا کــه دربید                بدان گردو و بادامـــــو شـود چـید            

خلاصه شهر من شهری قشنگه                که با خون شهیدان رنــگـــارنـگـه

بین گــــذر عمر و درختان سبز                               بین تپش قلب و تکـــــــاتیک نبض

باز گــل و سبزه و آبادی است                               باز طبیعت اندر این بــــــادی است

می گذریم وگذران است وقت                               بهره ی کامل چقدر هست سخت  

اول شعـــــــــــــــــــــرم به یاد رب بود                  از رفیقانت یکی در تــــــــــــب بُوَد 

من غــــــــــمی دارم و زان میسوزم                   روز و شب چشمی به در میدوزم 

که ببینم دوســــــــــت را باری دگــــر                  شـــــــــــــده ام دلتنگ تو آری دگر

اندر آن عـــالم تنهایی بگویم ای خدا                 من رفیقم را چــــــــــرا کردی جدا ؟

پاسخ این بوده ز جـانـب حـق تعـــال                 که چرا پرسی زمن تـــو این سوال

او در این حال و زمان فـــکر تو نیست                چشم های تو چــرا بهرش گریست

او بود فــکر خود و دیگــر کــــــــــسان                 تو نـــــــــکن دلسوزی این نـاکسان

گفتمش یا رب که من تنـــــــها شوم                 انـــــــدر این دنیا کمی رسوا شوم 

شاید این باشد که من یــــادش روم                 هــــــر کجا باشد به سویش میروم 

می رسد از جانب رب جـــــــــــــمال                  واحــدی بــه ز رفیـق بی خیـــــــال

دوست آنست تو را یــــــــــــاری دهد                 در زمــــان حاجتت آری دهـــــــــــد 

داودا بهـــــــــــــر چه می اندیشی                  فکر دوست یا عدوی خویشی

گر چه تو هستی به فکر مصلحت                 بــــشنو و ول کن صلاح مملکت

چون که این دنیا بود آخـــــــر زمان                کـار تو بیهوده است بر این و آن

گر تو خواهی که کنی اصلاح کس                بشنــــو و آغاز کن اصلاح نفس