بیـــــــــــا که دلم پر کشد برای تو                      بیا که من روم به خفا به جای تو

بیــــــــــا که منتظران در پی ظهور                     کنند چشم دشمنان کـــور کــــور

بیـــا که آمدنت در پیش آبادیست                      بیــــا که خفا بهر تو دگر کافیست

بیــــــا که با آمدنت ظلم فانیست                     بیـــــــا که پیروزی حق دگر آنیست

بیـــــــا که پیروان تو چشم به راه                      ماندند در ابتدای این ســـــــــه راه 

در سـه راهی حق وباطل وپاکی                      بیا که نروند سوی جـاده ی خاکی

بیا که تویی هادی اندر این زمان                      بیـــــــا و بده به یتیمان جا و مکان

چه جمعه ها که یک به یک چو شمـــع ها آب شدند                             بیا که کودک و یتیم ز ظلم بی تاب شدند

چه جمعه ها که یک به یک به عشق تو نشسته ام                             بیا که من ز دوریــت مرغک پر شکسته ام

چه جمعــــــــه ها که یک به یــک غروب شد ندیدمت                            بیا و تـــــــــــو به من بگو که داوود خریدمت

شبی خــواب دیدم شهی مهربان                          که شـــــــاید بود نـــــــام او پهلوان 

صــــدایم در آن مـــوقع رفت بر هوا                          چرا من بگشتم ز آقـــــــــــــــا سوا 

چه کاراست برمن که عامل شوم                          یکی زان همه یـــــــار شامل شوم

جـــــــــــواب آمد از آن بلندای کوه                           به اول چه خوب است خلقی نکوه

از آن پس بگویم به اصلاح خویش                           که ناید در این راه مشـکل به پیش

پس از آن بـــــــــــرو بر سر دیگران                           که باشد ثـــوابش بسی بــیـــکران

بیــامد زســـوی خــــداونــــــد حی                          وصیــت کنم بـر تو آن امر ونـهــــــی

بیـــــــــــامد صـدا زان علمدار حق                          برو جانب کـــــــــــــــــودک مستحق 

بــخــــوانید بر من دعای فــــــــــرج                          بگویید بر مــــــــــردم اند کــــــــــرج

که دنیای فانی بود مردمـــــــــــان                           نباشد چنین فـــکـرتان آب و نــــان

بیامد صـــــــــــــدا از افق های دور                          که داوود باید که باشی صبـــــــــور

که ظاهر شود مهدی فاطـــــــــمه                          دهد بر همه ظــــــــــــلم ها خاتمه

سلامم بر تـــو باد ای امام زمـــــــان                   سلامٌ علیک ای شـــــــــه مهربان 

بخــــواهم که گــــــــویم برایت کمی                    ز درد وغمی را که تــــــو مرهمی

ســــلامم بر آن قـــــــــــامت دلــــربا                     که مردم در این شهـــــر غرق ربا

الا مهدیا کــــــی دهی خود نشان؟                     کـه آشوب برپـاشـــــده در جهان

بیا و ببین این سلاحات پیشرفته را                     بـــــیــا وببین ســرهــای رفتـه را 

الا مهدیـــــــــا قـــــــــامتم شد دو تا                    بیا کـــه شــده در جهـــــان کودتا 

کجـــــایی که حق را ز نـــــاحق جدا                    تـــــویی در زمین جانشین خــدا

بیـــا چون که عالم در آشوب گشت                    همه جای دنیا ز حق کور گشـت

نبایـد کـه باشــد ظــهــور تـــــــو دور                    هــمه شاهدند جمله انس وهور

که حرف خدا با حقیقت یکیـــــست                    زمـــــانی امام آورم حق تهیست

خـــــــــــــدا ای خداوند مـــاه و فلک                    دلــــــم زد برای فرستاده لـــــــک

در فصل بهاریم وخزان در راه است                        خوش برآنکس که از آن آگاه است 

این بهــــــــــار و آن بهاران در عبور                        نقطــه ی پـایـان مـا در کـنـج گــور

آیـــــــد انــــدر کوچه ها بوی بهار                  ای صبا بر این خبر را ســـــوی یار

گو چــــــرا رفتی زپیشم ناگهان؟                  گـــــــــــو زند سر بر رفیقان جوان

گـــــر ندارد پاسخی بر این سوال                 بیــخیــال و بیــخیــال و  بیــخیــال

بحث بود انـــــــدر بهار وسبزه زار                  نخرج از فکــــــر یار بیــــــــــــــقرار

بـــــــــوی نوروز و تکــــــانی آمده                  آری آن عــــــــید جهـــــانی آمده   

بوی آجیل وشیرینی در هواست                  آری آن فصل زمستان منتهاست

انــــدر این فصل بهــــــاران آمدیم                  شـــــــــادمان در نزد یاران آمدیم