دلـــم غمگین تر از باران وبرف است                        سکــــوت من همیشه پر ز حرف است

دلــم غمگین و غمناک و کبود است                        ولی بــــر حال تو گو که چه سود است

بگفتم حــرف دل با اشـــــک و زاری                        جوابــــــــم دادی و گفتـــــــی که آری

بگفتـی آری و رفــــــــــتی به کارت                        نگفتی از چه غـــــمگین بود یـــــــــارت

ولی ای کــــــــاش فکر خود بکردی                        ببردی از دلـــــــم انـــــــــــدوه و دردی

یکی گفت که فــلانی نارفـــــــیـقـه                           بهـش گفتم بـــــرو آهای عتیقه

یکی دیگــــه اومد که حزب بـــــــاده                          بهش گفتم که نه تویی تو ساده

یـکی دیگه میـگفت آهای دیوونــــــه                          که این نامرده و خــــدا می دونه

اگــــــه یه روز تو تنها باشی باهاش                          عزیزی براش و دوستش و داداش

ولی فــــردا اگه تنهــــــــا نباشـــه                           میون جَمعه و نـــــــــــخـود آشه

یادش نیست دیگه همراه کی بوده                           همه فـــکرش اینه که کجا سوده

خـــــــــواهم بگویم بهر تو از میخ و از در                          آن میـــــخ را کز بهر آن گشتست پرپر

آن کـــــــــــودک شش ماهه ی ام ابیها                          آن محسن بی چاره ی زهرای طـــاها

خــــــــ واهم بگویم مادرم پهلو شکسته                         با حالــتی غمنــاک پشت در نشسته

شاید شما را با علی کاراست شـــــاید                         بیـعت بــــــرای کـــــــــفر را از او نیاید

لــعنت بر آن ناپاک کین آتـــــش کشیده                         رنگ از رخ زهــــــــرای اطهر هم پریده

گــــــر بر علی و کودکش رحمی ندارند                          بهر چه زهرا را به خاک و خون کشانند

آن فاطمی را خاتم انــــــــدر حرف گفته                          آن حــــــــرف را که راز ها در آن نهفته

یک حرف یا شاید که یک حدیث قدسی                         قــال فمـــــــن آذا هی آذا بـنـفـسی

شــــــــــهیدان راه حق را پیشه کردند                        سـلـاح جنگ خود را تیشه کردند

شــــــــــــــهیدان مردمانی پاک بودند                        ز جنگ و جبهه هم بی باک بودند

شـــــــهیدان شهد شادی را چشیدند                        بــه سوی حق تعالی می دویدند

شــــــــــــهیدان شاهدان پاک هستند                       کــــه در ظاهر به زیر خاک هستند

شهیداست وشهیداست وشهیداست                        نگـــــــــویم مرده و اما بعید است

گفتم بــــــــــگـــویـــــم از درختــــــــــان                     گفتا بگــــــــــــــو از وصـــف یـــــاران

گفتم که اینهـــــا ســــــــــــبزه زار است                     گفتا رقیــــــه بین چـــــــه حال است

گـفتم بگـــویم از گـــــل زیـــــــــبـای لاله                     گفتا که گریه می کند طفل سه ساله

گفتم ببین این جنگل و این ســـــرزمین را                     گفتا به یــــاد آور عمــــــــود آهنین را 

گفتم که دانی از خودت تنـــــــها همین را                     گفتا ندانی قــصــــــــه ی ام البنین را

گفتم بگو از حنجر وتیر ســــــــه شعبــــه                     گفتا بپرس از ام او خــــــــــــانم ربابه 

گفتم بگو در این بیابان ها چه گــــــــشته                     گفتا ببین راس حسیـن میــــان تشته

گفتم که افسوس از عمو دستی جدا شد                     گفتا امــــــــانت بود و تقدیم خدا شد

می بینم شبنمی که نشسته روی غنچه ها              آقـــــا جون یه قطره آب بیا بده به بچه ها

بچـــــــــــــ,ه ها تشنه ی اون محبت امامتن              به خــــــدا تو این زمون به دنبال صداقتن

دوبــاره بهـــار و پـــــاییز و زمستونم گذشت              آقا جون بیا که این جمعه بدون تو گذشت

کاش می شد جمله ها حامل شوند                         هر چـــه را حرف بود شامل شوند

کاش می شد لحظــــه ای پرواز کرد                         رفــــــت و آن پنجره ها  را باز کرد

کاش می شد لحظه ای غمگین نبود                         از تــــه دل شعر ها را می سرود 

کاش می شد با خـــدا صحبت کنیم                          از خودش خیر جهان سُئلت کنیم 

کاش می شد از قـفــــــس آزاد شد                         حیــف که این عمر من بر باد شد

کاش می شد من نـمیـرم تا ظهـــور                         تا ببینم مهـــــــــدیم را همچو نور

جمعه ای دیـــــــگر بـیــامـد وبـــرفت                   کــــوچه را همسایه جارو کرد و رفت

مـــــــــا فقط در حرف یـــاور بوده ایم                    یا به کار دیگران ناظر و داور بوده ایم

کی شـــده در عملت کــــاری کنی                     مـــــــهدی صاحب زمان یاری کنی؟

ندبه ای خواندی؟چه کاری کرده ای؟                    هیــــچ شب را زنده داری کرده ای؟ 

جمعه یعنی انتظــار و انتظــــــــــــار                جمعه یعنی قلب های بی قرار

جمعه یعنی وصل و موصول و وصال                جمعه یعــنی میوه آرد این نهال

جمعه یعنی قلب ها جــــــارو شود                دلـــــــــمان از کینه ها پارو شود

جمعه یعنی ندبه ای دیــــگر بخوان                جمعه یعنـی وای بر نسل جوان

گذارت گر به شهــر یـــــــــزد افتاد                 نگـــــــاهت را بکن بر جانب باد

نباشد شهر من در فاصــــلی دور                بیـــــــــا زارچ و نرو در آن ده کور 

بیا شهر مرا یک دم نـــــــــگاه کن                ببین زارچ و برو عشق وصفا کن

بگویم بر تو از کـــــــــوه و دهاتش                ز آب انبار و بادگـــــیر و قنــــاتش

از آن بــــــــادگیر چارگوش جهانی               که گر خواهی از آن نام ونشانی

بگــــــــویم رو به زارچ و در سر ده                لب میـــــدان و بام مســـــجد ده         

اگر رفتی به چرخاب یا کــه دربید                بدان گردو و بادامـــــو شـود چـید            

خلاصه شهر من شهری قشنگه                که با خون شهیدان رنــگـــارنـگـه

بین گــــذر عمر و درختان سبز                               بین تپش قلب و تکـــــــاتیک نبض

باز گــل و سبزه و آبادی است                               باز طبیعت اندر این بــــــادی است

می گذریم وگذران است وقت                               بهره ی کامل چقدر هست سخت  

اول شعـــــــــــــــــــــرم به یاد رب بود                  از رفیقانت یکی در تــــــــــــب بُوَد 

من غــــــــــمی دارم و زان میسوزم                   روز و شب چشمی به در میدوزم 

که ببینم دوســــــــــت را باری دگــــر                  شـــــــــــــده ام دلتنگ تو آری دگر

اندر آن عـــالم تنهایی بگویم ای خدا                 من رفیقم را چــــــــــرا کردی جدا ؟

پاسخ این بوده ز جـانـب حـق تعـــال                 که چرا پرسی زمن تـــو این سوال

او در این حال و زمان فـــکر تو نیست                چشم های تو چــرا بهرش گریست

او بود فــکر خود و دیگــر کــــــــــسان                 تو نـــــــــکن دلسوزی این نـاکسان

گفتمش یا رب که من تنـــــــها شوم                 انـــــــدر این دنیا کمی رسوا شوم 

شاید این باشد که من یــــادش روم                 هــــــر کجا باشد به سویش میروم 

می رسد از جانب رب جـــــــــــــمال                  واحــدی بــه ز رفیـق بی خیـــــــال

دوست آنست تو را یــــــــــــاری دهد                 در زمــــان حاجتت آری دهـــــــــــد 

داودا بهـــــــــــــر چه می اندیشی                  فکر دوست یا عدوی خویشی

گر چه تو هستی به فکر مصلحت                 بــــشنو و ول کن صلاح مملکت

چون که این دنیا بود آخـــــــر زمان                کـار تو بیهوده است بر این و آن

گر تو خواهی که کنی اصلاح کس                بشنــــو و آغاز کن اصلاح نفس

بیـــــــــــا که دلم پر کشد برای تو                      بیا که من روم به خفا به جای تو

بیــــــــــا که منتظران در پی ظهور                     کنند چشم دشمنان کـــور کــــور

بیـــا که آمدنت در پیش آبادیست                      بیــــا که خفا بهر تو دگر کافیست

بیــــــا که با آمدنت ظلم فانیست                     بیـــــــا که پیروزی حق دگر آنیست

بیـــــــا که پیروان تو چشم به راه                      ماندند در ابتدای این ســـــــــه راه 

در سـه راهی حق وباطل وپاکی                      بیا که نروند سوی جـاده ی خاکی

بیا که تویی هادی اندر این زمان                      بیـــــــا و بده به یتیمان جا و مکان

چه جمعه ها که یک به یک چو شمـــع ها آب شدند                             بیا که کودک و یتیم ز ظلم بی تاب شدند

چه جمعه ها که یک به یک به عشق تو نشسته ام                             بیا که من ز دوریــت مرغک پر شکسته ام

چه جمعــــــــه ها که یک به یــک غروب شد ندیدمت                            بیا و تـــــــــــو به من بگو که داوود خریدمت

شبی خــواب دیدم شهی مهربان                          که شـــــــاید بود نـــــــام او پهلوان 

صــــدایم در آن مـــوقع رفت بر هوا                          چرا من بگشتم ز آقـــــــــــــــا سوا 

چه کاراست برمن که عامل شوم                          یکی زان همه یـــــــار شامل شوم

جـــــــــــواب آمد از آن بلندای کوه                           به اول چه خوب است خلقی نکوه

از آن پس بگویم به اصلاح خویش                           که ناید در این راه مشـکل به پیش

پس از آن بـــــــــــرو بر سر دیگران                           که باشد ثـــوابش بسی بــیـــکران

بیــامد زســـوی خــــداونــــــد حی                          وصیــت کنم بـر تو آن امر ونـهــــــی

بیـــــــــــامد صـدا زان علمدار حق                          برو جانب کـــــــــــــــــودک مستحق 

بــخــــوانید بر من دعای فــــــــــرج                          بگویید بر مــــــــــردم اند کــــــــــرج

که دنیای فانی بود مردمـــــــــــان                           نباشد چنین فـــکـرتان آب و نــــان

بیامد صـــــــــــــدا از افق های دور                          که داوود باید که باشی صبـــــــــور

که ظاهر شود مهدی فاطـــــــــمه                          دهد بر همه ظــــــــــــلم ها خاتمه

سلامم بر تـــو باد ای امام زمـــــــان                   سلامٌ علیک ای شـــــــــه مهربان 

بخــــواهم که گــــــــویم برایت کمی                    ز درد وغمی را که تــــــو مرهمی

ســــلامم بر آن قـــــــــــامت دلــــربا                     که مردم در این شهـــــر غرق ربا

الا مهدیا کــــــی دهی خود نشان؟                     کـه آشوب برپـاشـــــده در جهان

بیا و ببین این سلاحات پیشرفته را                     بـــــیــا وببین ســرهــای رفتـه را 

الا مهدیـــــــــا قـــــــــامتم شد دو تا                    بیا کـــه شــده در جهـــــان کودتا 

کجـــــایی که حق را ز نـــــاحق جدا                    تـــــویی در زمین جانشین خــدا

بیـــا چون که عالم در آشوب گشت                    همه جای دنیا ز حق کور گشـت

نبایـد کـه باشــد ظــهــور تـــــــو دور                    هــمه شاهدند جمله انس وهور

که حرف خدا با حقیقت یکیـــــست                    زمـــــانی امام آورم حق تهیست

خـــــــــــــدا ای خداوند مـــاه و فلک                    دلــــــم زد برای فرستاده لـــــــک

در فصل بهاریم وخزان در راه است                        خوش برآنکس که از آن آگاه است 

این بهــــــــــار و آن بهاران در عبور                        نقطــه ی پـایـان مـا در کـنـج گــور

آیـــــــد انــــدر کوچه ها بوی بهار                  ای صبا بر این خبر را ســـــوی یار

گو چــــــرا رفتی زپیشم ناگهان؟                  گـــــــــــو زند سر بر رفیقان جوان

گـــــر ندارد پاسخی بر این سوال                 بیــخیــال و بیــخیــال و  بیــخیــال

بحث بود انـــــــدر بهار وسبزه زار                  نخرج از فکــــــر یار بیــــــــــــــقرار

بـــــــــوی نوروز و تکــــــانی آمده                  آری آن عــــــــید جهـــــانی آمده   

بوی آجیل وشیرینی در هواست                  آری آن فصل زمستان منتهاست

انــــدر این فصل بهــــــاران آمدیم                  شـــــــــادمان در نزد یاران آمدیم